Pablo Zamorano: Απαντώντας σε 5 ερωτήσεις της ΕΤΕΜ
Η ETEM συνεχίζει τις μίνι συνεντεύξεις με τους υψηλού κύρους προσκεκλημένους αρχιτέκτονες της άκρως επιτυχημένης 5ης Διεθνούς Διάσκεψης Μηχανολογικών Προσόψεων και συγκεκριμένα με τον επικεφαλής του τμήματος Γεωμετρίας και Ηλεκτρονικού σχεδιασμού του Heatherwick Studio, Pablo Zamorano.
1. Κύριε Zamorano, πείτε μας για ένα σχέδιο ενός συναδέλφου σας που σας εντυπωσίασε περισσότερο;
Το έργο που με εντυπωσίασε -και είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα- δεν είναι στην ουσία ένα κτίριο, αλλά το High Line Park στη Νέα Υόρκη. Μου αρέσει ο τρόπος που αλληλοεπιδρά με την υποδομή, με την ιστορία της πόλης, με το τοπίο και με τον τρόπο που συνδέει τους ανθρώπους με ένα νέο χώρο.
2. Ποιο πιστεύετε θα είναι το υλικό του μέλλοντος;
Πιστεύω ότι το υλικό του μέλλοντος θα σχετίζεται με τη φύση, θα είναι κάτι εντελώς βιολογικό – θα προέλθει από τη φύση και σίγουρα θα επιστρέψει στη φύση.
3. Πώς εξισορροπείτε τη λειτουργικότητα ενός έργου σε σχέση με την αισθητική και την επιθυμία σας για τολμηρό σχεδιασμό;
Πιστεύω ότι οι τρεις τομείς -η λειτουργικότητα, η αισθητική και ο απαιτητικός σχεδιασμός- είναι απόλυτα αλληλένδετοι. Κατά τη γνώμη μου, ένα λειτουργικό κτίριο, με την αρχιτεκτονική του, δίνει διαφορετικές εκφράσεις κι ενδιαφέρουσες επιλογές σχεδίασης. Εάν ένα κτίριο είναι επιτυχώς σχεδιασμένο, αν μπορεί να ενσωματώσει τους ανθρώπους και να επικοινωνήσει με το περιβάλλοντα χώρο του και να ανταποκριθεί στο τοπίο, τότε είναι λειτουργικό, αισθητικά επιτυχημένο και καλό στο σχεδιασμό.
4. Τι σας εμπνέει όταν αρχίζετε να εργάζεστε;
Η έμπνευση – δεν προέρχεται από το ίδιο σημείο πάντα. Σχετίζεται με το πλαίσιο εντός του οποίου θα υλοποιηθεί το έργο και με το οποίο πρέπει να το προσαρμόσουμε. Η έμπνευσή μου μπορεί να σχετίζεται με τον πολιτισμό, μπορεί να σχετίζεται με ορισμένες ιδιαιτερότητες του τόπου που σχεδιάζω και μπορεί ακόμη να προέρχεται από τις δυσκολίες που δημιουργεί αυτός ο τόπος.
5. Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία;
Η αγαπημένη μου ταινία είναι η “Πόλη των χαμένων παιδιών (La Cité des enfants perdus)” του 1995. Είναι μια πολύ ποιητική και δραματική γαλλική ταινία. Αντιπροσωπεύει τη δυστοπία που δείχνει το μέλλον της τεχνολογίας και της κοινωνίας.
